Οι πέντε βασικές προκλήσεις της ελληνικής οικονομίας.
Η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει τα συσσωρευμένα προβλήματα που δημιούργησε η ματαίωση του εκσυγχρονισμού, για χειρός του οποίου, εντάχθηκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ, το 2000.
Ο εκσυγχρονισμός όμως ήταν απαραίτητος για τη νομισματική προσαρμογή. Αυτή η ματαίωση ήταν καθοριστική κυρίως για οικονομικούς και νομισματικούς λόγους, πέραν της νομικής και ηθικής προϋπόθεσης. Το ευρώ είναι Ευρωπαϊκό σκληρό νόμισμα, το οποίο στηρίχθηκε κυρίως στο Γερμανικό μάρκο. Δεν είναι μαλακό εθνικό νόμισμα, όπως η δραχμή.
Τα κεφάλαια της ΟΝΕ όπως και της ΕΕ, χρηματοδότησαν το καθεστώς της αυτόνομης διαπλοκής. Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα εκμεταλλευθήκαν αυτά κεφάλαια, πέραν του αθέμιτου ιδιωτικού πλουτισμού, για να αντισταθούν με κάθε τρόπο σε οποιαδήποτε προσαρμογή στις οικονομικές και νομισματικές συνθήκες της ΟΝΕ, να ματαιώσουν κάθε εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση η διαρθρωτική αλλαγή, να καταργήσουν τη δημοκρατία, την ελευθερία και το κράτος δικαίου και να φιμώσουν, να καταδιώξουν και να καταστείλουν τους διαφωνούντες και αντιφρονούντες εκσυγχρονιστές (όπως ο υπογράφων), με κάθε τρόπο και μέσο. Δίνοντας στο τέλος την ευκαιρία σε αλλοδαπά κρατικά και ιδιωτικά διαπλεκόμενα συμφέροντα, να επέμβουν στα εσωτερικά της χώρας.
Η δημοσιονομική εκτροπή και η χρεωκοπία του 2009, ήταν αναπόφευκτη, η κρίση όμως κορυφώθηκε το 2015 με το Grexit, τα capital controls και το 3ο Προγραμμα Στήριξης. Με το οποίο η δημόσια περιουσία, υποθηκεύθηκε στην κρατικοδίαιτη ιδιωτική, ολιγαρχική, απολυταρχική, διαπλοκή. Οι δημόσιες κοινωφελείς υποδομές και υπηρεσίες, ο ανεξάρτητος ιδιωτικός τομέας, ο ανταγωνισμός και η παραγωγή, διαλύθηκαν.
Η πολιτική του Covid με την οποία κυρίως ασχολήθηκε η νυν κυβέρνηση κατά την πρώτη 3ετία, αποτελείωσε ότι είχε μείνει όρθιο. Τη χαριστική βολή έδωσε η πολιτική του πληθωρισμού και της ενεργειακής κρίσης που ακολούθησε η κυβέρνηση την μετά Covid, περίοδο.
Η νομισματική, πολιτική, οικονομική και θεσμική κρίση, έγινε αναπόδραστα και εθνική κρίση, με τα γνωστά αποτελέσματα και εκδηλώθηκε ανάλογα στις σχέσεις με την Αλβανία, τη Βόρεια Μακεδονία και κυρίως με την Τουρκία. Οι οποίες αφορούν και την Κύπρο. Με τη διαφορά ότι τα προ της ένταξης στην ΟΝΕ ιστορικά δεδομένα, δεν ισχύουν 25 χρόνια μετά. Με τα όσα έχουν μεσολαβήσει.
Οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές και η κυβέρνηση να έχει να αντιμετωπίσει τη συσσωρευμένη κρίση 10ετιών σε εθνικό πλέον επίπεδο.
Αυτή η εθνική κρίση είναι η μείζων και αδήριτη ιστορική και σύγχρονη πραγματικότητα. Η ουσία αυτής της πραγματικότητας, έχει ήσσωνα σχέση με δικαιολογημένες κατά τα άλλα αντιδράσεις και προσωπικές η πολιτικές, ενδοκομματικές η εξωκομματικές, διαφορές και επιλογές π.χ. με πρώην προέδρους της ΝΔ και πρωθυπουργούς και άλλους.
Οι πολιτικές και προσωπικές σχέσεις και διαφορές ασφαλώς είναι μέρος και συχνά ουσία της πολιτικής. Στην περίπτωση του εθνικού ζητήματος όμως, η επίκληση τους ως κυρίων η αποκλειστικών, είναι ανακριβής, αβάσιμη και καταχρηστική.
Η πολιτική κρίνεται στο τρέχον παρόν. Η ιστορική όπως και η εκλογική αποτίμηση είναι ανακεφαλαιωτική και συντρέχουσα.
