Ελλάδα – Τουρκία
Η κυβέρνηση επαναπαύεται στις δάφνες των πρόσφατων διπλωματικών επιτυχιών στην εξωτερική πολιτική. Οι οποίες επιτεύχθηκαν δια χειρός Σαμαρά, Καραμανλή, εθνικοφρόνων, υπερπατριωτών, ακροδεξιών, αντιφρονούντων και λοιπών ενοχλητικών (μορφωμάτων, μιασμάτων κλπ). Εννοούμε του προσωποπαγούς, απολυταρχικού και στηριζόμενου από τα ΜΜΕ και μερικούς επιχειρηματίες, της επαράτου ημεδαπής και αλλοδαπής διαπλοκής, καθεστώτος.
Στην πολιτική όμως, ακόμα και όταν οι επιτυχίες, επιτυγχάνονται δια χειρός τρίτων, όπως οι προηγούμενοι, αυτές πιστώνονται όπως είναι φυσικό, οι εν ενεργεία κυβερνήσεις και οι πρωθυπουργοί. Ακόμα και όταν αυτές αντιπολιτεύονται την αντιπολίτευση η εξαντλούνται σε αυταρχισμούς και καταχρήσεις εξουσίας. Ελλείψει αντιπολίτευσης και του πολιτικού και κοινοβουλευτικού ελέγχου που αυτή συνεπάγεται σε ομαλά λειτουργούντα, θεσμικά και δημοκρατικά συστήματα.
Επειδή όμως στην πολιτική και ιδίως στην εξωτερική και αμυντική πολιτική και στις διεθνείς σχέσεις, χατήρια δεν γίνονται, οι (εθνικές) πιστώσεις έχουν και (εθνικές) χρεώσεις.
Σχετικά με τις χρεώσεις λοιπόν, υπενθυμίζονται τα ακόλουθα, με την απλότητα, ειλικρίνεια και σαφήνεια που διακρίνει τη στήλη:
- Η περιφερειακή ασφάλεια και σταθερότητα, ιδίως στη Μέση Ανατολή, είτε σε σχέση με την εμπόλεμη κατάσταση, είτε σε σχέση με τη μετανάστευση, απαιτούν ανάπτυξη.
- Η ανάπτυξη απαιτεί εκσυγχρονισμό.
- Ο εκσυγχρονισμός της Μέσης Ανατολής περνάει και από την Τουρκία.
- Ο εκσυγχρονισμός της Τουρκίας περνάει από την εκάστοτε Τουρκική κυβέρνηση και από τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας.
- Ο εκσυγχρονισμός της Ελλάδας περνάει από την εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση και από τον εκσυγχρονισμό της Ευρώπης.
Εξασθένηση η ρήξη κάποιου κρίκου στην προαναφερθείσα αλυσίδα των προϋποθέσεων, θα σημάνει κατάρρευση της πολιτικής των πρόσφατων και των όποιων λοιπών, εν δυνάμει, επιτυχιών και εξανέμιση των όποιων προσωρινών κερδών στην εξωτερική και αμυντική πολιτική της χώρας.
Από την πολιτική κίνησης, εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης της κυβέρνησης λοιπόν, θα κριθεί, πότε οι κομιστές των πολιτικών επιταγών, όπως οι κ.κ. Σαμαράς και Καραμανλής, θα κηρύξουν τις οφειλές ληξιπρόθεσμες και απαιτητές και θα εμφανίσουν υπευθύνως τα σχετικά χρεόγραφα, στο ταμείο της Βουλής η στο Εθνικό ταμείο, προς πληρωμή.
Ενδιαμέσως εξυπακούεται, ότι ορθώς η Ελλάδα υποστηρίζει την Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και τη συνεργασία με την Τουρκία σε περιφερειακά και διεθνή θέματα. Η κυβέρνηση όμως δεν μπορεί να υποστηρίζει, ούτε να απαιτεί τον εκσυγχρονισμό μόνο στο εξωτερικό και μόνο για τους άλλους, όπως είναι η Τουρκία και η ΕΕ (και η Εγγύς και Μέση Ανατολή).
Πρέπει, όπως εξηγήθηκε και προηγουμένως, να υποστηρίζει τον εκσυγχρονισμό, τον ορθολογισμό και το ρεαλισμό και για εμάς τους ίδιους, δηλαδή στο εσωτερικό και για τη χώρα, αν όχι κυρίως για αυτήν.
Κλείνουμε με ένα περιρρέον ιστορικό ερώτημα. Μήπως θυμάται κανείς στο Υπουργείο Εξωτερικών, ποιος ξένος ηγέτης της εποχής, κυρίως συνέβαλε στην αποτυχία της Μικρασιατικής Εκστρατείας; (δεν ήταν ο Κεμάλ).
