Ελλάδα – Τουρκία.
Πρώτον, οι διεθνείς σχέσεις, είναι σχέσεις ισχύος. Συγκεκριμένα, ισορροπίας ισχύος. Η ισχύς είναι στρατιωτική αλλά είναι περισσότερο, ηθική, νομική, εθνική, οικονομική και κοινωνική. Στις σχέσεις ισχύος περιλαμβάνονται οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί και οι συμμαχίες.
Καμία διεθνής σύμβαση και καμία απόφαση, κανενός διεθνούς η άλλου δικαστηρίου, δεν θα γίνει σεβαστή, αν δεν υποστηρίζεται από σχέσεις και ισορροπίες ισχύος. Δηλαδή εκτελεστικής ισχύος.
Επομένως η όποια παρασκηνιακή συμφωνία της κυβέρνησης με τη γείτονα σχετικά με την παραπομπή στη Χάγη οποιουδήποτε θέματος, είναι άγονη και άχρηστη. Καταρχήν διότι, αν έγινε τέτοια συμφωνία με όποιους και για όποια (π.χ. παράλειψη Τουρκικών παραβιάσεων με αντάλλαγμα παραπομπή Ελληνικής κυριαρχίας στη Χάγη), αυτή έγινε και συνεχίζει υπό καθεστώς πολεμικής απειλής. Το οποίο, μαζί με τις τρέχουσες περιφερειακές και διεθνείς συνθήκες ασφάλειας, υπογραμμίζει την ουσία των προηγούμενων και υποδηλώνει την κυβερνητική αν όχι και την εθνική, αδυναμία.
Επαναλαμβάνουμε ότι οι συνθήκες, διεθνείς συμβάσεις και αποφάσεις, είναι χαρτιά τα οποία ο ισχυρός συμβαλλόμενος, χρησιμοποιεί αναλόγως, γιατί αυτός έχει τη δύναμη να τις εκτελέσει η μη, κατά την κρίση του. Όπως εξάλλου συμβαίνει. Παράδειγμα το Ισραήλ και για να είμαστε πιο σαφείς, η πλέον ακροδεξιά, εξτρεμιστική και αυτο-αποκσλούμενη, εθνικιστική, κυβέρνηση παγκοσμίως, που έχει το Ισραήλ, .
Δεύτερον, ούτως η άλλως και κυρίως υπό αυτή τη συνθήκη (αδυναμίας), η Ελλάδα δεν μπορεί να υποχωρήσει σε κανένα θέμα κυριαρχίας. Διότι οποιαδήποτε υποχώρηση σημαίνει συνολική υποταγή και υποταγή σημαίνει να ξαναγίνει η Ελλάδα επαρχία της Τουρκίας μετά από 600 χρόνια αγώνων, εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας.
Αυτό, είτε γιατί έτσι το θέλουν 3 η 5 ΜΜΕ, 3 επιχειρηματίες της ημεδαπής και ένας εξτρεμιστής της αλλοδαπής με δήθεν φιλάνθρωπη διαπλεκόμενη ΜΗΚΥΟ (και δείγμα “φιλελληνικής” γραφής μέχρι στιγμής, το Μακεδονικό και το Grexit, μεταξύ άλλων και όλων, για την Ελλάδα, με η χωρίς εμπλεκόμενες ημεδαπές η αλλοδαπές, μυστικές η φανερές, υπηρεσίες), είτε για όποιο κυβερνητικό, πολιτικό η άλλο λόγο, αυτό λοιπόν, είναι φανερό ότι δεν γίνεται.-
Από εκεί και πέρα, οι διμερείς σχέσεις πρέπει να είναι ισόρροπες και αμφίδρομες. Ως εκ τούτου, δεν είναι κακό που η Τουρκία έχει βλέψεις στο Αιγαίο, Κακό θα ήταν να μην είχε. Ανάλογα δεν είναι κακό που η Ελλάδα έχει βλέψεις στη Μικρά Ασία και στον Πόντο. Κακό θα ήταν και αυτή να μην είχε.
Κακό είναι ότι η Τουρκία μπορεί να επιβάλλει τις δικές της με ισχύ, ενώ η Ελλάδα δεν μπορεί, λόγω κυβερνητικής η ακόμα χειρότερα λόγω θεσμικής η εθνικής αδυναμίας. Αυτή η σχέση οδηγεί σε σουρεαλιστικές καταστάσεις μονομερών εθνικών εκχωρήσεων, παραχωρήσεων και παραπομπών, ανυπάρκτων θεμάτων σε ανίσχυρες (ξένες) αρχές. Το οποίο ανεδείχθη δια του μεταναστευτικού.
‘Όσον αφορά λοιπόν το διπλωματικό χειρισμό των διμερών και Ευρωπαϊκών θεμάτων με την Τουρκία, η συζήτηση αρχίζει (και τελειώνει) με το εξής ένα, μοναδικό και μόνο θέμα:
Το Μεταναστευτικό.-
Αυτός ο απλός και σαφής χειρισμός, θα λύσει προσωρινά το ζήτημα με την Τουρκία, διότι το μεταναστευτικό, το εκμεταλλεύθηκε η ίδια. Για να ακολουθήσουν στη συνέχεια οι παραβιάσεις και τα επεισόδια από την ίδια και οι συρράξεις στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη από λοιπούς συνεργούς η συντονιζόμενους.
Δεν θα λύσει όμως την ουσία που είναι η εθνική αδυναμία και η ανισορροπία ισχύος της χώρας στις περιφερειακές και διεθνείς σχέσεις, με ευθύνη της υπέρ 30ετούς επαράτου διαπλοκής.
Ιδίως της αδυναμίας που ακολούθησε τις επιτυχίες της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ (δια χειρός Κ.Σημίτη, Γ. Παπανδρέου, εθνικοφρόνων, πατριωτών, εκσυγχρονιστών και αντιφρονούντων, έκτοτε διωκόμενων από τις διαπλεκόμενες υπηρεσίες κρατικής και ιδιωτικής ασφάλειας, , όπως ο υπογράφων) και της Κύπρου στην ΕΕ και στην ΟΝΕ (δια χειρός Γιάννου Κρανιδιώτη, ομοίως εθνικοφρόνων, πατριωτών, εκσυγχρονιστών και, αντιφρονούντων, έκτοτε διωκόμενων από τις διαπλεκόμενες υπηρεσίες κρατικής και ιδιωτικής ασφάλειας, όπως ο υπογράφων).
Οι οποίες επίσης βασίστηκαν στην υποστήριξη της Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Και στις δεσμεύσεις του εκσυγχρονισμού, των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών που η διαπλοκή (κρατισμός, κομματισμός, λαϊκισμός, καταχρηστικός συνδικαλισμός, ΜΜΕ και συστημική διαφθορά) στη συνέχεια ματαίωσε.
Με αποτέλεσμα τη δημοσιονομική κατάρρευση το 2009, τον αντιμνημονιακό αγώνα, το Grexit, τα capital controls, το 3ο Πρόγραμμα Στήριξης (Μνημόνιο) και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, υπέρ των κρατικοδίαιτων ιδιωτικών μονοπωλίων.
Με αποτέλεσμα τη διάλυση των δημοσίων κοινωφελών υποδομών και υπηρεσιών, της οικονομίας, της αγοράς, της παραγωγής, του ανταγωνισμού και του ανεξάρτητου ιδιωτικού τομέα. Την οποία αποτελείωσε η πολιτική του Covid, (σε συνέχεια του μεταναστευτικού) και του πληθωρισμού που ακολούθησε και επιτάθηκε με τους πολέμους στην Ουκρανία και στο Ισραήλ.
Με το bullying, trolling, και την πολιτική “ορθότητα” (εκφοβισμό, εξτρεμισμό και τρομοκρατία), λυσσαλέα στην ημερήσια διάταξη των συμπολιτευόμενων (δηλαδή όλων) ΜΜΕ.
Το δια ταύτα λοιπόν και ζητούμενο είναι, τι γίνεται τώρα για την έξοδο από τη χρόνια συστηματική κρίση και παρακμή, την ενίσχυση της χώρας και τη διάσωση και αποκατάσταση της εθνικής ισχύος, για όλα τα προηγούμενα και για όλα τα επόμενα.
