«Δεν θέλω να πιάσω το χέρι του σφαγέα»: Διαμαρτυρίες στην Κάνδανο για την επίσκεψη Σταϊνμάιερ.
Με όλο το σεβασμό στις μνήμες των θυμάτων και στον πόνο των απογόνων των θυμάτων της Κανδάνου, που δεν είναι τα μόνα:
Πρώτον, το θέμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν είναι λήξαν, όπως δεν είναι λήξαν κανένα θέμα στην ιστορία.
Δεύτερον, οι απόγονοι δεν ευθύνονται ηθικά για τους προγόνους. Μπορεί να ευθύνονται νομικά και κληρονομικά κάποιοι σε ατομικό επίπεδο.
Τρίτον, σε διακρατικό και διμερές επίπεδο, οι οφειλές για το κατοχικό δάνειο και για τις πολεμικές αποζημιώσεις, υπάρχουν. Αυτό οι Γερμανοί δεν το αμφισβητούν, λένε όμως ότι η Γερμανία έχει ήδη πληρώσει για την αποκατάσταση και την ανασυγκρότηση της Ευρώπης μέσω της Ε.Ε.
Ε΄δώ βρίσκεται η ουσία του πράγματος.
Πράγματι η Γερμανία έχει συμβάλλει μέσω της Ε.Ε. για την ανασυγκρότηση της μεταπολεμικής Ευρώπης οικονομικά και λιγότερο πολιτικά. Σε κάθε περίπτωση, όχι αρκετά. Αυτό ήταν εν μέρει δικαιολογημένο, μέχρι το 1989, δηλαδή μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Από την επανένωση της Γερμανίας και μετά όμως, η δικαιολογία της μεταπολεμικής διαίρεσης, για την ιστορική, άλλως και αναλόγως ελλιπή Γερμανική συμμετοχή στις Ευρωπαϊκές συνθήκες, εξασθενεί.
Τα προηγούμενα ισχύουν και για τη Ρωσία, στο βαθμό που η Γερμανία εισέβαλε τότε και εκεί. Σε όλες τις περιπτώσεις, το αποτέλεσμα του πολέμου, νίκη η ήττα, ποίου επί ποίου, είναι δευτερεύον. Τα προηγούμενα ισχύουν επίσης, ειδικά και γενικά για τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Επιστροφή στις δικές μας εθνικές, ηθικές και οικονομικές διεκδικήσεις:
Καταρχήν, οι μνήμες των θυμάτων, ιδίως των αμάχων, είναι ιστορικές, εθνικές, τιμητικές, ιερές και απαράγραπτες. Δεν αποτιμώνται σε χρήμα, δεν απαλλοτριώνονται, δεν εξαγοράζονται και δεν εξοφλούνται οικονομικά η πολιτικά. Ούτε της Κανδάνου, ούτε κανενός. Η Ελλάδα και οι Έλληνες δεν ξεχνούν και κυρίως δεν εκμεταλλεύονται, δεν εμπορεύονται και δεν χρησιμοποιούν, τις ιστορικές και εθνικές μνήμες, ούτε ακόμα περισσότερο, τις ιερές μνήμες των θυμάτων, για λεφτά η για συμφέροντα, πολιτικά, οικονομικά η άλλα, δημόσια η ιδιωτικά. Αυτά, εμείς, δεν τα κάνουμε.-
ΟΙ συναισθηματικές αντιδράσεις των απογόνων είναι κατανοητές. Οι ηθικές προσβολές όμως είναι άτοπες και αδικαιολόγητες.
Η ουσία είναι ότι η Γερμανία πρέπει να αναλάβει τις ιστορικές, γεωπολιτικές, πολιτικές και οικονομικές ευθύνες που της αναλογούν στην Ευρασία, τη Βόρεια Αφρική, τη Μικρά Ασία και την Εγγύς και Μέση Ανατολή, ιδίως καθ’ ο μέρος αφορά το Ισραήλ.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο οφείλει να εστιάσει και να επιμείνει η Ελληνική εξωτερική και Ευρωπαϊκή πολιτική και διπλωματία.
Υπό την προϋπόθεση ότι η αξιοπιστία και ο σεβασμός προς τη χρηστή διαχείριση των Ευρωπαϊκών επενδύσεων στην Ελλάδα είναι ανάλογος του σεβασμού, που η διοίκηση θα επιδείκνυε και στη διαχείριση των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, αν αυτά πληρωνόντουσαν η οψέποτε πληρωθούν. Επίσης ότι αυτός είναι ανάλογος του σεβασμού που η διοίκηση επιδεικνύει γενικά και ειδικά στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών. Είτε αυτά αποτελούν φορολογικά, είτε δημόσια έσοδα από εκμετάλλευση, δημοσίων η εθνικών πόρων, επενδύσεων και κεφαλαίων κ.α.
Επομένως, η τιμή στις μνήμες των θυμάτων, δεν έχει εμπορική έχει όμως οικονομική αξία, η οποία μπορεί να προβληθεί κατά τα προηγούμενα. Η απότιση όμως αυτής της τιμής έχει και εθνική, ιστορική και νομική (αφ΄ηνουμε την ηθική) διάσταση, η οποία είναι επίσης σημαίνουσα, βαρύνουσα και ανάλογη, κατά τα προηγούμενα.
Υ.Σ. Το θέμα των μνημονίων, είναι άλλη συζήτηση.
_______________________
Κ. Μητσοτάκης προς Σταϊνμάιερ: Για την Ελλάδα είναι πολύ «ζωντανό» το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων.
Σωστή και διπλωματική η τοποθέτηση, εκατέρωθεν.
